روابط زناشویی

سندرم گیلبرت و ارتباط او با رژیم
سندرم گیلبرت یک بیماری ژنتیکی ارثی است که در آن فرد بیلی روبین مقادیر کمی بالایی دارد زیرا کبد آنها را به درستی پردازش نمی کند. بیلی روبین ماده ای زرد است که به طور معمول در خون وجود دارد. هنگامی که گلبول های قرمز قدیمی خراب می شوند ، به عنوان محصول جانبی ایجاد می شود. این حالت می تواند باعث ایجاد رنگ زرد جزئی یا زردی در پوست و چشم شود.

همچنین به عنوان هیپربیلیروبینمی بدون جوش یا بیلی روبینینمی غیر همولیتیک خانوادگی شناخته می شود. از آنجا که سندرم گیلبرت معمولاً فقط باعث افزایش جزئی بیلی روبین می شود ، زردی زردی اغلب خفیف است. چشم ها معمولاً بیشتر تحت تأثیر قرار می گیرند.

علائم چیست؟
حدود 1 از 3 نفر مبتلا به سندرم گیلبرت به هیچ وجه علائمی ندارند و به طور تصادفی آن را در آزمایشات معمول کشف می کنند. برخی افراد همچنین مشکلات دیگری را در طول قسمت های زردی گزارش می کنند ، مانند:

درد شکمخستگیاز دست دادن اشتهااحساس بیماریسرگیجهسندرم روده تحریک پذیر (SLE) - یک اختلال هضم شایع که باعث گرفتگی معده ، نفخ ، اسهال و یبوست می شودغلظت و مشکلات تفکراحساس کلی ضعف
اما این مشکلات لزوماً با افزایش بیلی روبین مرتبط نیستند و می توانند وضعیتی متفاوت از سندرم گیلبرت را نشان دهند.

علل سندرم گیلبرت
سندرم گیلبرت یک اختلال ژنتیکی ارثی است. مبتلایان به این سندرم ژن معیوب دارند و این باعث نقص کبد و حذف بیلی روبین از خون می شود. هر فرد آلوده دو نسخه از ژن غیر طبیعی دارد که مسئولیت سندرم گیلبرت را بر عهده دارد.

از آنجا که بیش از 50? از جمعیت عمومی حداقل دارای یک نسخه غیر طبیعی از ژن هستند ، وراثت دو نسخه غیر طبیعی (یکی از مادر و دیگری از پدر) غیر معمول نیست.
جالب است بدانید ، افرادی که فقط یک نسخه دارند ممکن است سطوح کمی بالاتر از بیلی روبین نامربوط داشته باشند اما سندرم گیلبرت ندارند. به دلایلی که کاملاً درک نشده است ، همه افرادی که دو نسخه از ژن غیر طبیعی دارند ، سطح بیلی روبین خون به اندازه کافی بالا برای تشخیص سندرم گیلبرت ایجاد نمی کنند.

به طور معمول ، هنگامی که گلبول های قرمز خون به پایان عمر خود می رسد (پس از گذشت حدود 120 روز) ، هموگلوبین ، رنگدانه قرمز که اکسیژن را به خون منتقل می کند ، به بیلی روبین تجزیه می شود. کبد بیلی روبین را به فرم محلول در آب تبدیل می کند ، که به صفرا منتقل می شود و سرانجام از طریق ادرار یا مدفوع از بدن خارج می شود. صفرا مسئول رنگ زرد ادرار و رنگ قهوه ای تیره مدفوع است.

در سندرم گیلبرت ، ژن معیوب بدان معنی است که بیلی روبین با سرعت عادی به صفرا منتقل نمی شود. درعوض ، در جریان خون تجمع می یابد و به پوست و سفیده چشم ها رنگ زرد مایل می دهد. میزان بیلی روبین بسیار زیاد می تواند باعث خارش شود ، اما در مورد سندرم گیلبرت اینگونه نیست زیرا میزان بیلی روبین به اندازه کافی نیست.

علاوه بر وراثت ژن معیوب ، هیچ عامل خطر شناخته شده ای برای ایجاد سندرم گیلبرت وجود ندارد. این مربوط به عادات سبک زندگی ، عوامل محیطی یا مشکلات جدی کبدی مانند سیروز یا هپاتیت C نیست.

چگونه تشخیص داده می شود؟
سندرم گیلبرت را می توان با استفاده از آزمایش خون برای اندازه گیری میزان بیلی روبین خون و آزمایش عملکرد کبد تشخیص داد.

وقتی کبد آسیب دیده باشد ، آنزیم ها را در جریان خون آزاد می کند. در عین حال ، سطح پروتئین تولید شده توسط کبد برای سالم نگه داشتن بدن شروع به کاهش می کند. با اندازه گیری مقادیر آنزیم ها و پروتئین های کبدی ، می توان تصویری دقیق از چگونگی عملکرد کبد ایجاد کرد.

اگر نتایج آزمایش سطح بالایی از بیلی روبین در خون را نشان دهد ، اما کبد به طور عادی عملکرد دارد ، معمولاً می توان تشخیص قطعی سندرم گیلبرت را انجام داد. در برخی موارد ، ممکن است یک آزمایش ژنتیکی برای تأیید تشخیص سندرم گیلبرت مورد نیاز باشد.

زندگی روزمره با سندرم گیلبرت
سندرم گیلبرت یک بیماری مادام العمر بی ضرر است. با این حال ، درمان لازم نیست و عوارض یا افزایش خطر ابتلا به بیماری کبد را ایجاد نمی کند. قسمت های زردی و هرگونه علائم مرتبط معمولاً کوتاه مدت است و در نهایت فروکش می شود. تغییر رژیم یا ورزش به طور مستقیم بر بیمار تأثیر نمی گذارد.

اما پیروی از یک رژیم غذایی سالم و متعادل و ورزش کافی کافی است. بهتر است از عواملی که باعث زردی می شوند مانند کمبود آب بدن ، مصرف الکل ، روزه گرفتن برای مدت طولانی ، ورزش بیش از حد ، بی خوابی ، استرس ، عفونت ، جراحی های احتمالی و قاعدگی در خانم ها خودداری کنید.

در مبتلایان به سندرم گیلبرت ، کبد تحت تأثیر قرار نمی گیرد زیرا جدا از بروز زردی ، عوارض شناخته شده دیگری وجود ندارد. ممکن است بعد از مصرف برخی داروهای خاص مانند داروهای کلسترول بالا ، درمان ایدز ، سندرم روده تحریک پذیر و داروهای خاصی از سرطان خون ، عوارض جانبی دیگری نیز به همراه داشته باشد.

آنها باید قبل از مصرف هرگونه داروی جدید با پزشک مشورت کنند و گزارش دهند که مبتلا به سندرم گیلبرت هستند به هر پزشک که برای اولین بار آنها را معاینه کند.

Diet & سندرم گیلبرت
در ادبیات آمده است که نیازی به تغییر رژیم غذایی نیست ، اگرچه باید از مصرف الکل جلوگیری کرد و نوشیدن مقدار زیادی آب می تواند به جلوگیری از کم آبی بدن کمک کند.

دستورالعمل های اساسی در زیر خلاصه می شود:

رژیم غذایی سالم و متعادل با مقدار زیادی میوه و سبزیجات تازهوعده های غذایی کوچک و مکررساعتها روزه می گیریداجتناب از الگوهای غذایی الیگوترمی
بیماران باید ساعتها از روزه داری بپرهیزند ، زیرا این می تواند باعث بروز علائم سندرم گیلبرت شود. به عنوان بخشی از یک رژیم غذایی سالم ، شما باید 3 وعده غذایی معمولی و 2 تا 3 میان وعده میل کنید ، هم برای جلوگیری از زردی و هم برای حفظ سطح انرژی و کنترل گرسنگی.

خوردن یک رژیم متعادل ، که شامل انواع غذاها از همه گروه ها ، سرشار از مواد مغذی است ، به کبد کمک می کند تا سالم بماند تا بتواند بدن را سم زدایی کند و به آن در ذخیره مواد مغذی و انرژی کمک کند.

بنیاد هپاتیت ایالات متحده توصیه می کند غذاهای پر فیبر ، مانند میوه ، سبزیجات ، غلات کامل و حبوبات در رژیم غذایی قرار بگیرند.

فیبر به عملکرد خوب کبد کمک می کند و توصیه ها 30 تا 38 گرم در روز برای مردان و 21-25 گرم در روز برای زنان است.
گنجاندن فیبر در رژیم باید به تدریج انجام شود تا از درد شکم و گاز جلوگیری شود.

همچنین هیدراتاسیون بدن با مایعات و آب کافی دارای اهمیت است و میزان آنها به شرایط محیطی ، ورزش و رژیم غذایی بستگی دارد. دستورالعملهای عمومی بیان می کنند که شما به 30 میلی لیتر مایعات / کیلوگرم وزن بدن نیاز دارید. به خصوص هنگامی که رژیم غذایی از نظر فیبر زیاد باشد ، مصرف مایعات نیز باید افزایش یابد. هیدراتاسیون رضایت بخش ضروری است ، زیرا کم آبی بدن یکی از دلایلی است که می تواند باعث شروع علائم سندرم گیلبرت شود.

تنها یک مطالعه با یک بیمار واحد وجود دارد که رژیم کتوژنیک پالئولیتیک را دنبال کرده است ، خوردن بیشتر غذاهای حیوانات و کاهش مصرف میوه و سبزیجات تا 30?. پس از یک سال ، سطح بیلی روبین بهبود یافته ، زردی و یبوست کاهش یافته و میگرن کاهش یافته است. با این حال ، خستگی و درماتیت ادامه داشت. البته اتخاذ چنین رژیم غذایی و اثربخشی آن در سندرم گیلبرت توسط چندین مطالعه تأیید نشده است و نیاز به تحقیقات بیشتر دارد.

در مطالعات دیگر ، بیماران مبتلا به سندرم گیلبرت که رژیم های کم کالری و رژیم های ایزوترمال را دنبال می کردند ، به میزان قابل توجهی کربوهیدرات ، پروتئین یا چربی خود را کاهش می دهند. افزایش قابل توجهی در بیلی روبین سرم برای کسانی که رژیم کم کالری را مشاهده کردند ، مشاهده شد ، اما نه برای کسانی که رژیم های ایزوترمال را بدون تغییر در مواد مغذی دنبال کردند. این نتیجه به این نتیجه رسیده است که کاهش کالری و تغییر نکردن در مواد مغذی ، باعث افزایش فشار خون در رژیم غذایی است.